Η πιο συχνή, ίσως, ερώτηση που γίνεται σε μεγάλους δημιουργούς κάθε είδους είναι «Από πού εμπνέεστε;» Αν δίναμε μία μέση απάντηση των απαντήσεών τους θα λέγαμε ότι είναι «από ταινίες, αντικείμενα, βιβλία, ταξίδια, ανθρώπους, εν τέλει από την ίδια τη ζωή».

Οι άνθρωποι που αγαπούν με πάθος αυτό που κάνουν δεν παύουν να δημιουργούν, ορμώμενοι από την περιέργεια τους για καθετί στη ζωή.

Ένας πίνακας σε ένα μουσείο μπορεί να γίνει μέρος της διαφημιστικής καμπάνιας. Άλλωστε, μόλις πρόσφατα βγήκε και ο νέος όρος artketing, που αναφέρεται ακριβώς σε αυτή την περίπτωση: μεγάλες μάρκες που δείχνουν τις τσάντες ή τα παπούτσια τους με φόντο ένα διάσημο έργο ζωγραφικής.

Μία φράση από ένα βιβλίο, μία κουβέντα στο λεωφορείο, μία ατάκα σε μία ταινία μπορεί να αποτελέσει το στρατηγικό motto για μία νέα δημιουργική κατεύθυνση.

Όσο και αν στην εποχή μας, ζούμε, ενημερωνόμαστε και επικοινωνούμε μέσα από τα social media, κυρίως δίνοντας έμφαση στην προβολή της εικόνας, η πραγματική εμπειρία ζωής είναι αυτή που γεννάει πάντα πιο ενδιαφέροντα και κυρίως αυθεντικά projects.

Σε αυτό θα μπορούσε να ανταπαντήσει κάποιος: «Αυθεντικότητα από κάτι που κλέβεις;». Το δημιουργικό μυαλό όσο και αν κλέψει κάτι, θα το αποδώσει με το δικό του τρόπο, άρα κλοπή θα είναι μόνο στο πρώτο στάδιο, στο δεύτερο θα αποτελέσει βάση για πρωτογενή έμπνευση.

Αναφερόμενοι ειδικά στον τομέα της διαφήμισης, για παράδειγμα, ένας copywriter γράφει ένα κείμενο, εμπνεόμενος από τι; Αυτοτροφοδοτείται συνέχεια από το ίδιο το ταλέντο του; Νιώθει πως επικοινωνεί καλύτερα και με περισσότερη ασφάλεια –κακή λέξη για τη δημιουργικότητα- αν αναπαράγει τη μορφή των συνηθισμένων κειμένων των social media, που γίνονται όλο και πιο φτωχά σε λέξεις, είναι ανορθόγραφα, χωρίς τόνους, και συνήθως γεμάτα σε αγγλικές λέξεις κενού περιεχομένου;

Βεβαίως, ένας copywriter πρέπει να έχει γνώση της γλώσσας των social media, αλλά η ανάγνωση βιβλίων και εφημερίδων είναι αυτή που θα ανανεώσει πραγματικά όχι μόνο τη γνώση για τη ζωή του ίδιου του copywriter, αλλά και το ίδιο το κείμενό του.

Έχει συζητηθεί πολύ το ερώτημα αν η διαφήμιση είναι τέχνη. Αν δεν είναι τέχνη, τουλάχιστον συγγενεύει με την τέχνη και τρέφεται από αυτή.

Σήμερα γίνονται εκατοντάδες σεμινάρια από επαγγελματίες. Σίγουρα παίζουν και αυτά το ρόλο τους στην ευρύτερη γνώση του επαγγελματικού αντικειμένου.

 Ένας graphic designer θα βγει, όμως, πολύ πιο πλούσιος από την επίσκεψή του σε ένα μουσείο, αφού είναι σα να λαμβάνει ο ίδιος στα χέρια του την πιο πολύτιμη πρώτη ύλη, για να την συνδυάσει δημιουργικά με μία κατεύθυνση στο σύγχρονο παγκόσμιο τοπίο και να δημιουργήσει κάτι εντελώς καινούριο.

Επίσης, η γνώση για την πολιτική, έστω και σε επιφανειακό επίπεδο, δημιουργεί πιο επίκαιρη, άρα καίρια επικοινωνία.

Η ανάμειξη με διαφορετικά groups ανθρώπων δημιουργεί πιο στοχευμένα και αιχμηρά αποτελέσματα. Ακόμα και η συμμετοχή σε μία πορεία στο κέντρο μπορεί να αποτελέσει μία ουσιαστική ανθρώπινη διαμαρτυρία, αλλά παράλληλα να αναζωπυρώσει την ανάγκη έκφρασης μίας νέας ανάγκης, όπως μηνύματα που δεν θα προσβάλλουν τη γυναίκα και δεν θα την προβάλλουν ως αντικείμενο, μία καμπάνια για νέους που έχουν την ανάγκη να ξεπεράσουν την εποχή της κρίσης και να αναπνεύσουν χωρίς τις αγωνίες αυτής, αλλά μόνο με τις αγωνίες της δικής τους ύπαρξης.

Η περιέργεια για τα πάντα δημιουργεί ενδιαφέροντα projects, γιατί βγαίνουν μέσα από την ίδια τη ζωή και μέσα από το ίδιο το κοινό στο οποίο απευθυνόμαστε.

Αν το μελετήσουμε αντίστροφα, ενδιαφέροντα projects δημιουργούνται από ενδιαφέροντες ανθρώπους, δηλαδή ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τα πάντα.

Καθετί άλλο, όσο ταλέντο και εξυπνάδα και αν κατέχει ένας δημιουργικός,

φαντάζει στάσιμο, αλαζονικό και βαρετό στην ίδια τη ζωή και συγκεκριμένα, στο χώρο της διαφήμισης, που απαιτεί ζωντάνια και συνεχή εγρήγορση για νέες πηγές.

Γιατί, ευτυχώς, κανείς μας δεν είναι ούτε νησί ούτε Θεός, για να αυτοτροφοδοτείται αέναα, με επιτυχία, χωρίς να ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω του, χωρίς να μετέχει ουσιαστικά σε αυτόν.